රූපාන්තරණ බැලුවෙමි – Watched the Ruupantharana

රූපාන්තරණය යන නම ඇසූ විට සිහිපත් වූයේ ෆ්‍රාන්ස් කෆ්කා ගේ කෙටි කතාවයි. නින්දෙන් අවදි වී බලන පුද්ගලයෙකු තමන් කැරපොත්තෙකු බවට රූපාන්තරණය වී තිබීමේ ඛේදවාචකයක් එම කෙටි කතාවට වස්තුබීජය වී තිබිණි. නමුතක් නාලක විතානගේ ගේ කුලුඳුල් සිනමා නිර්මාණය “රූපාන්තරණ“ තුල නම් එවැන්නක් දක්නට නොතිබුණු බව කණගාටුවෙන් වුවද  කිව යුතුය. මෙහි ප්‍රධාන චරිතයක් වන ත්‍රස්තවාදී නායකයා ත්‍රස්තවාදී නායකයකු බව හෙලිදරව් වීම මහා විශාල රූපාන්තරණයක් නොවේ. මක්නිසා ද කතාවේ මුල සිට ම ඔහු තම පෙමිවතිය හමුවේ නිරූපණය කළේ දුෂ්ට (කලු) චරිතයක් ම බැවිණි. කතාව අවසන් හරියේ දී සිදුවන්නේ ඔහු ගේ දුෂ්ඨ බව තවත් තීව්ර කරමින් ඔහු පස්වන ඊලාම් යුද්ධය ඇරඹිමට පැමිණියෙකු බව පෙම්වතියට හෙලි වීම පමණකි. නමුත් ඔහු මුල සිට ම ඇයට අකාරුණික දුෂ්ට පෙම්වතෙකු ම වූවා විණා චිත්‍රපටය තුළ කිසිදු විටෙක ඔහු පුද්ගල චරිතය රූප විපර්යාසයකට නම් බඳුන්වූයේ  නැත.

රූපාන්තරණ හි කතා තේමාව උසස් මට්ටමේ සිනමා නිර්මාණයක් උදෙසා මනාව පෑහෙන්නක් බවට කිසිදු විවාදයක් නැත. නමුත් මේ තේමාව නාලක විසින් ආකර්ශනීය සිනමා නිර්මාණයක් සදහා මනාව ගලපාගෙන ඇත්දැයි යන්න ගැන නම් ඇත්තේ ප්‍රශ්නාර්ථයකි. ත්‍රස්තවාදී නායකයාගේ ප්‍රයත්නය අසාර්ථක කොට පාත්‍රවර්ගයා “ජයපැන් බීම“ අභව්‍ය අත්භුත සිදුවීම් මත සිදුවන්නක් විනා, යුධ හමුදාමය බුද්ධී මෙහෙයුමක් හෝ හෝ වෙනයම් ආකාරයක මනා සැලසුමක ප්‍රතිඵලයක් ලෙස සිදුවන්නක් බව පෙන්වීමට තිර රචකයා කිසිදු විටෙක උත්සාහයක් නොදරයි. ඔහු පෙන්වන්නේ මෙය “මැජික් එකක්“ ලෙස විනා මහ පොළව මත සිදුවන තර්කාණුකූල ක්‍රයාදාමයක් ලෙස නොවේ. ප්‍රේක්ශකයා ගේ ත්‍රාසය භීතිය හා තුකුහලය වර්ධනය වන අයුරින් දිගහැරීමට ඔනෑ කරම් අමුද්‍රව්‍ය ච්ත්‍රපටය තුළට ගොනු කර තිබූ මුත් එනි නිසි පල නෙලාගෙන නොතිබීම ගැන ඇත්තේ කණගාටුවකි.

ජේශ්ඨ හමුදා නිළධාරියා තම දියණිය ගේ පෙම්වතා දුහුබඳින ආකරයක් මෙහි කොතැනකවත් පෙන්නුම් නොකරයි.(අවසාන මොහොතේ නිදහස් සැමරුම් දිනය දා සියල්ල හෙලිදරවු වන මොහොතේ ද ඔහුගේ මුහුණේ ඇත්තේ විස්මයක් ම පමණකි).දියණිය පෙම්වතා සමග නිවෙසට පැමිණි අවස්ථාවේ ඔහු තවත් හමුදා නිළධාරියෙකු දුරකථනය ඔස්සේ අමතන දසුනක් පෙන්වන මුත් ඉන් එහාට එහි ගලායාමක් දක්නට නොලැබේ. මෙහිදී සාරංග දිසාසේකර නම් පුංචි තිරයේ නලුවාට විශාල අසාධාරණයක් සිදුවන බව මගේ අදහසයි. හමුදා නිළ ඇදුමින් සැරසී ඉහල නිළධාරියෙකුට “යර්ස් සර්“ කියනවා හැර වෙනත් රඟපෑමක් ද ඔහුට මේ නිර්මාණය කුල ඉතිරිව නොතිබිණි. (මේ චරිතය සඳහා ආධුනික නලුවෙකු පහසුවෙන් යොදාගත හැකිව තිබිණි).

මෙහි පෙම්වතිය “මම තවමත් නුඹට ආදරෙයි, ඒත් මගේ රටට මම ඊට වඩා ආදරෙයි“ කියමින් ත්‍රස්ත නායකයාට වෙඩි තබන දර්ශනය චිත්‍රපටයේ වඩා උද්වේගකර අවස්ථාවක් වන නමුදු, ඇය අතට ස්වංක්‍රීය ගිනි අවියත් පත් වන්නේ කෙසේද? යන පැනයට නිර්මාණය තුල පිළිතුරක් නැත. ආබාධිත ගෘහ සේවකයෙකු ලෙස වෙස්වලා ගෙන සිටිය බුද්ධි අංශ නිළධාරියාට/බෝම්බ නිශක්‍රීය සෙබලා වෙත මේ වගකීම පහසුවෙන් පැවරිය හැකිව තිබුණ මුත්, එය අසාර්ථක වන්නේ මේ සෙබලා ගේ අනන්‍යතාව ඇය විසින් හඳුනාගන්නනේ මේ “නිදහස් දින අවසාන මෙහෙයුම“ අවස්ථාවේ බැව් පෙන්වන නිසාවෙනි. ඇය ඒ ගිණි අවිය සොරකම් කරන්නේ තම පෙම්වතා වන ත්‍රස්ත නායකයා ගෙන් ම නම් එය බෙහෙවින් අතාත්විකය. පස්වන ඊලාම් යුද්ධය ඇරඹිමට එන ත්‍රස්ත නායකයා තමා සතු ගිණි අවි වත් රැකගත නොහැකි දුබලයෙක් ද?

මේ චිත්‍රපටයේ අගක් මුලක් නැති චරිත ද සිදුවීම් ද බහුලය. අන්ධ වයලීන් වාදන ශිල්පිනිය මුලුමනින් ම අපභ්‍රංශයකි. “අහිංසක පෙම්වතාට“ දාර්ශනික පොර ටෝක්ස් දෙන ඇය හිටිගමන් ඇස් පෙනීම ලැබ බිහිසුණු ජාවාරම් වල යෙදේ.ගිණි අවි හසුරුවමින් වෙඩි තබයි;ඝාතන වල යෙදේ. අවසාන රූපරාමුවට ද රිංගා ගන්නා ඇය ආරක්ෂක අංශ වල ද ඇස් වසා, තමා කරණ ලද අපරාධ හා රාජ ද්‍රෝහී ක්‍රියා වලට දඬුවමක් ද නොලබා විදේශ ගතවෙයි.

රෝද පුටුවේ සිටින පිස්තෝලධාරියා ද උහතෝකෝටිකයකි. චිත්‍රපටයේ අවශ්‍යතාව උදෙසාම බුද්ධි අංශ නිළධාරියෙකු තම නිවසේ සේවකයෙකු ලෙස තබාගෙන පරපීඩක වෘතයක් සපුරන ඔහු සියලු මෙහෙයුම් අවසානයේ නැවත ඒ දෙයම කරන්නේ ඇයි? බුද්ධි අංශ හෝ බෝම්බ නිශ්ක්‍රීය අංශ සෙබලා (සියල්ල අවසන) යලි ලෑලි කාමරයේ සිරගත වන්නේ කුමකට ද? නැවතත් ත්‍රස්තවාදී නායකයෙකු අල්ලපු ගෙදර තාවකාලිකව පදිංචි වී පස්වන ඊලාම් යුද්ධය ඇරඹිමට පිඹුරුපත් සකසන තුරුද? වෙස්වලාගෙන සැඟවී සිටින්නේ මීලඟ ත්‍රස්ත මෙහෙයුම අසාර්ථක කිරීමේ චේතනාවෙන්ද?

“අහිංසක පෙම්වතා“ රිය අනතුරකට බදුන් වී අසාධ්‍ය රෝගියෙකු බවට පත්වීම ද වසර තුනක ඈවෑමෙන් “ ආශ්චර්යයකින්“ ඔහු සම්පූර්ණ සුවය ලැබීම ද කතාව ගලායාමට අවනශ්‍ය දෙයකි.රැකියාව අහිමි වීම පවා මදහසපාමින් උපේක්ෂාවෙන් දරාගන්නා ඔහු, අපරීක්ෂාකාරී ලෙස මහමග ගමන්කිරීම හේතුවෙන් අනතුරකට ලක්කිරීම ඒ චරිතයට පිටපත විසින් කරන ලද බලවත් අසාධාරණයකි.

පාත්‍රවර්ගයා ගේ රඟපෑම් වල කිවයුතු දොසක් නැතැයි සිතේ. ප්‍රධාන චරිත නිරූපනය කළ ආධුනික ශිල්පීන් ශක්ති ප්‍රමාණයෙන් තම චරිත වලට සාධාරණය ඉටු කළහ. සංගීතය ද “අද කාලෙට“ ගැලපෙන ලෙස ගලපා තිබිණි. කෙසේ වුවද මෙම චිත්‍රපටය “රූපාන්තරණ“ යන නාමයට සාධාරණයක් ඉටු කළ බව මාගේ හැඟීමයි.සිනමා සිතුවම ආරම්භයේ දී “අලුත් යමක්“ දක්නට ලැබුණ ප්‍රේක්ශකයන්ට නැවුම් අත්දැකීමක් ( නාමාවලියෙන් පවා) ලබාදීමට උත්සහ කළ චිත්‍රපටය අවසාන හරියට එන විට එනම් අද්භූත සිදුවීම් ජාලයකට පසුව පෙම්වතිය තම (සැබෑ) පෙම්වතා සම ග එක්වී ගී ගයමින් සයුරු වෙරළේ කරදිය ස්නානය කරන දර්ශනය වන විට චිත්‍රපටය මුලුමනින් ම සාම්ප්‍රදායික “වට්ටෝරු චිත්‍රපටයක්“ බවට රූපාන්තරණය වී තිබිණි.