වර්ගපූර්ණිකාව ලියන ජයරත්නටයි මෙය

මාඳුරුඔය ජලාශයේ සංරක්ශිත පැරණි සොරොව්ව

අප ප්‍රෞඩ ඉතිහාසයකට හිමිකම් කියන ජාතියක් වීමු. කිසිවෙකුටත් එය එසේ නොවේ යයි කිව නොහැක. මා මේ සඳහන් කරන්නේ අප ජාතියක් ලෙස අතීතයේ සිට ශිෂ්ඨ සම්පන්නව සිටි ඕනැම ජාතියකට නොදෙවෙනි මට්ටමින් දියුණු ජාතියක්ව සිටිබවයි. අනෙක් ජාතීන් මෙන්ම අපි ද ශිෂ්ඨාචාරයේ දිනෙක ගින්දර සොයාගතිමු, රෝදය සොයාගතිමු, තව බොහෝදේ සොයාගතිමු. ඒ තනිවමය කිසිවෙකුගෙන් අනුකරණය කිරීමෙන් නොවේ. එපමණක් නොව අන්‍ය ජාතීන් සතු නොවනා සමහර දේ ද  අතීතයේ අප සතු විය. ඒ මොනවා දැයි උදාහරණ කීපයක් පෙන්වා සිටීමට මට අවසර දෙන්න.

1. වාරි තාක්ෂණය

පොළව මතුපිටින් ජලය ගලායන්නාක් බඳු ඇල මාර්ග (යෝද ඇළ) ද සයුර පරදන මහ වැව් වලින් ද පරිපූර්ණ අප පැරණි වාරි පද්ධතිය රජරට සහලින් ස්වයංපෝෂණය කළේය. (අනෙක් දෙකන්නය වගාකිරීමට ප්‍රමාණවත් වැසි ජලය ඇති ප්‍රදේශ වල වාරික්‍රම දක්කට නැත). අප වාරි තාත්ෂණයේ විශිෂ්ඨත්වයට තව එක් ප්‍රභල සාක්ශියක් වන්නේ මාදුරුඔය ජලාශයේ සොරොවව්වයි. කැළයෙන් වැසී නටඹුන් ව තිබූ ජලාශය ප්‍රතිසංස්කරණයට පැමිණි ඉංජිනේරු මහතුන් තම ගණනය කිරීම් වලින් අනතුරුව යෝජිත සොරොව්ව ඉදිකිරීම සඳහා කැණීම් කරන විට ඉපැරණි සොරොව්ව එම ස්ථානයේ ම මතුවිය (අදට ද එය සංරක්ෂණය කර ඇත). අනෙක් අතට පැරණි වැව් සියල්ට ම පොදු අංග වන ගොඩසොරොව්ව/මඩ සොරොව්ව, සලපණාව, වැව්බැම්ම, පිටවාන, බිසෝ කොටුව ආදී උපාංග අතිවිශිෂ්ඨ ඉංජිනේරුමය ඉදිකිරීම් බවට විවාදයක් නැත.

2. ගොඩනැගිලි ඉදිකිරීම් තාක්ෂණය

ජේතවනාරාමය සැලකෙන්නේ පැරණි ලොව ගඩොලින් කළ විශාලතම ගොඩනැගිල්ල ලෙසය. රුවන්වැලිසෑය, ජේතවනාරාමය, අභයගිරිය ආදී සෑයන්  අද පවතින තාක්ෂණයට පවා තැනීම දුෂ්කරය. (නැතිනම් ගාමිණි දිසානායක මහතා ආරම්භ කළ මහවැලි මහ සෑය දශක දෙකකකට පසු අද වත් නිමවී තිබිය යුතුය). ස්ථූප හැරුණු විට අදට ද නටඹුන් ඉතිරිව ඇති ගොඩනැගිලි අප ශ්‍රේෂ්ඨ අතීත උරුමයන් මනාව විදහාපායි.සත්මහල් ප්‍රාසාද වලින් එවකට අනුරපුරය පිරී පැවති බව කියැවේ.

3. භාෂාව හා සාහිත්‍යය

ක්‍රමයෙන් ස්වාධීනව වර්ධනය වූ ඉන්දු ආර්ය උප භාෂාවක් අතීතයේ සිටම අප සතු විය. ඒ සිංහලයයි. ලෝකයේ නිර්මාණශීලී භාෂා අතලොස්ස අතරට සිංහලය එක්  වී ඇත්තේ එයටම ආවේණික වූ “ඇ” සහ “ඈ” ශබ්ධ නිසාය. සිංහ භාෂාවෙන් ඕනෑම අදහසක් නිරවුල්ව පැවසිය හැක. ඕනෑම විශයයක් ඉගැන්විය හැක (ඒ සදහා පාරිභාෂික පද නිපදවිය හැක). එපමණක් නොව අනුරපුර යුගයේ සිට අතිවිශිෂ්ඨ ගද්‍ය-පද්‍ය සාහිත්‍යයයත් අප සතුව තිබිණි. උදාහරණ ලෙස කෝට්ටේ යුගයේ ලියැවුණු කව්සිලුමිණ විශිෂ්ඨ කාව්‍යයකි.

4. නර්ථනය

අපගේ උඩරට, පහතරට, සබරගමු නර්ථන සම්ප්‍රදායයන් හා ඒවායේ භාවිතයන් අපටම ආවේණික වන අතර ඒවායේ විශිෂ්ඨත්වය ගැන කළා රසික ඕනෑම අයෙකු සාක්ශී දරනු ඇත. මේ දිනවල වීථී සංචාරය කරන මහනුවර හෝ කතරගම ඇසළ පෙරහැර ජීවමාන සාක්ශි වන්නේය.

දීර්ඝ වශයෙන් කරුණු දැක්වීමට ඇතත් කාළය මද නිසාත් මේඝයේ අරමුණු වලින් තරමක් අපගමනය වන නිසාත් ඉහත කරුණු 4ට පමණක් මම සීමාවෙමි.

නමුත් මීවනපලානේ ජයරත්නයන්ට එරෙහිව මට ඇති චෝදනාව ඉදිරිපත් කිරීමට මේ අවස්ථාව යොදාගමි. මීවනපලානේ ජයරත්න තම වර්ගපූර්ණිකාව හරහා සිදුකරන්නේ අපගේ පූර්ව ඓතිහාසික යුගය නිර්දය ලෙස විවේචනයට ලක්කිරීමයි. පූර්ව ඓතිහාසික යුගයේ (රාවණා යුගයේ) මෙරට කෙසේ පැවතියේ දැයි තවම පුරාවිද්‍යාත්මක සාක්ශි මත හොදින් තහවුරු වී නැත. එනමුත් ආචාර්ය සූරිය ගුනසේකර බදු ඉතිහාසඥයින් ද, අරිසෙන් අහුබුදු, කුමාරතුංග මුණිදාස බඳු භාෂා ප්‍රේමී ද මේ පිළිබඳ පර්යේෂන කර ඇත. (මේ ලේඛකයා මේ පිලිබද ඔවුන් තැබූ සටහන් පරිශීලනය කොට ඇත). එමෙන්ම ඉතිහාස ගවේශනයේ මූලාශ්‍රයක් වන ජනශ්‍රැතිය ද මේ යුගය පිලිබද කරුණ අපට හෙලි කරයි. සෙල්ලිපි වැනි සාක්ශි ද හමුවී ඇත.

සමහරවිට අප රටේ රාවණ යුගයේ (වසර 2500 ක අප හොදින් ම දන්නා ලිඛිත ඉතිහාසයට ද වඩා) දියුණු ශිෂ්ඨාචාරයක් තිබුණා විය හැක. එවන් ශිෂ්ඨාචාරය යම් හේතුවක් නිසා ක්ෂණිකව විනාශ වූවා ද වියහැක. එසේ වීම විස්මය ජනක නොවේ. (මා පවසන්නේ ජයරත්න අවඥාවෙන් කියන පරිදි අද අපසතු නවීන තාක්ෂණයෙන් ආඩ්‍ය ශිෂ්ඨාචාරයක් එකල තිබූ බවක් නොවේ – දඩයම් යුගය නොව දියුණු ගොවි යුගය ගතකරන ජනකොට්ඨාශයක් මෙහි වන්නටට ඇති බවයි)

 ජයරත්නට මේ පිලිබඳ විවේචන ඇත් නම් කල  යුතු වන්නේ සදාචාරාත්මක රාමුවක සිට ඒ පිළිඹදව ප්‍රශ්න කිරීම මිසක් මෙලෙස වර්ගපූර්ණිකාව හරහා ජාතියක් ඉලක්ක කොට අතෝරක් නැතිව හාස්‍ය උලුප්පා මඩ ගැසීම නොවේ. විශේෂයෙන් ම බ්ලොග් අවකාශයේ සිටින අඳ බාලයන් බොහොමයක් වර්ගපූර්ණිකාව කියැවීමෙන් පසු පෙලබෙන්නේ සිංහලයා ගේ අතීතය යනු නිනම්ම නිකං පුස්සක් යයි සිතීමට බව ඉතාම පැහැදිලිය. ජයරත්නට අවශ්‍ය ද මෙයද?  (ලේඛකයාට වහල් වී සුවච කීකරු වනවා මිසක විචාර බුද්ධියෙන් ලේඛණයක් විමසන පාඨකයන් කොපමණ ප්‍රතිශතයක් සයිබර් අවකාශයේ සිටී දැයි වර්ගපූර්ණිකාවේ ප්‍රතිචාර කියවා තේරුම් ගන්න).

වර්ගපූර්ණිකාවේ නිරන්තර ඉලක්ක බවට පත් වන අරිසෙන් අහුබුදුවන්, කුමාරතුංග මුනිදාසයන් ආදී හෙළ හවුලේ අතීත නයුවන් ගැන ද සටහනක් තැබිය යුතුමය. මේ උදවිය අප බස රැක නොගන්නට ඔබට-මට බ්ලොග් ලියන්නට ද  කියවන්නට ද සමහර විට සිදුවන්නේ ඉංග්‍රීසියෙනි. මඟුල් කෑම, හත්පණ, හීංසැරය, හෝ දොරට වැඩුම නොකියැවූ සිංහල ලේඛකයකු සිටිය හැකි ද? අහුබුදුවන් ලියූ “ප්‍රෘතුගීසි කාරයා රටවල් අල්ලන්න සූරයා”,  “කොම්මුලේ මගේ කොම්මුලේ” “සෙංකඩගල පුර දළදා බුදුරැස්”  ආදී ගීත රස නොවිඳි රසවතෙක් සිටිය හැකිද? අහුබුදුවන් සිනමා සක්විති ගාමිණී ෆොන්සේකා ගේ ද නොමද ගෞරවාදරයට පත් සිතුවම් ගුරුවරයා බව ඔබ දන්නවාද? ක්ෂ්‍රේත්‍ර ගනණාවක අණසක පැතිර වූ එතුමා නාට්‍යවේදියෙක් ද වේ (සක්විති රාවණ). මෙවන් වියතුන්ට මඩ ගැසීමෙන් ජයරත්න ලබන තෘප්තිය කුමක්ද? දින දසුනද ලග්න 12 ඇතුලු ජ්‍යෙතිශය ලොවට ගියේ හෙළයන් ගෙන් යයි එතුමා තර්කානුකූලව පවසනු ලේඛකයා ද අසා ඇත. ඒ තර්ක වැරදිනම් ඊට ප්‍රතිතර්ක ගොඩනගනු විනා, අහුබුදුවන් උපහාසයට ලක්කිරීමෙන් ලබන තෘප්තිය කුමක් දැයි මට නම් නොවැටහේ.

ප.ලි

දුවන්නන් වාලේ කෙට එළදෙන දුවන්නාක් මෙන් මේ ලේකඛයා ද කීපවරක්  වැල යන අතටම මැස්ස ගසාවර්ගපූර්ණිකාවේ ප්‍රතිචාර තබා ඇත (මේඝය යන නමින්). ජයරත්නයෙනි, පාඨකයෙනි ඒ ගැන මට සමාවන්න. ඒ සියලු අදහස් මම මෙයින් ඉල්ලා අස්කොට ගනිමි.